Dagboek2008-09-10.qxd

Dagboek2008-09-10.qxd 5/04/2013 16:17 Pagina 304 Ook deze morgen vroeg film ik nog patiënten bloot, terwijl we toch meer dan voldoende aftak- die voor het eerst sinds lang weer kunnen zien.
dozen ter beschikking hebben. Ik heb hem na dat Het is telkens een ontroerend tafereel als ze blij ‘piece de théatre’ gedurende goed een uur straal én ziende het consultatielokaal verlaten. genegeerd en hoop dat hij het nu begrepen heeft.
King hangt de sockets en maakt de verbindin- Elektriciteit is gevaarlijk als je geen voorzorgen gen. Ik begin aan de installatie in het cafetariage- bouwtje dat ze hier ook ‘le bureautique’ noemen.
Rond 16u. voelde ik wat ambetantigheid in Men wil hier opleidingen geven, onder andere in mijn maag. Na ons werk heb ik dan maar, om het gebruik van computers. Het gebouw heeft mijn maag niet al teveel te belasten, een colaatje dienst gedaan en zal daarnaast ook als cafetaria gedronken. Coca-Cola is echt overal: in de hemel dienst doen in de toekomst. Patiënten en hun in de hel en op alle plaatsen, je vindt het hier nu familie of bezoekers zullen hier wat versnaperin- zelfs op de dagelijkse markt in de cité. Rond gen kunnen kopen, zeep, wat noodzakelijke 20u., na een douche waaronder ik stond te prullen, … Omdat we onvoldoende schakelaars schudden en te beven als een mannetje met de hebben om ook in dit gebouw te installeren zijn ergste vorm van parkinsonisme, heb ik in vier we verplicht om de draden zo te verbinden dat er ferme gulpen mijn maag leeggekotst. Daarna altijd licht is in het gebouw telkens de generator heb ik enkel nog wat water gedronken en geen draait. Gelukkig verbruiken spaarlampen niet al teveel elektriciteit. Volgend jaar zullen we dan de “Heb je koorts? Heb je pijn?” “Neen, ’t zal wel geen malaria zijn. Laat ons nog wat afwachten.” Tegen 14u. liggen de kabels en zijn de gaten Ik voelde mij absoluut niet in vorm maar om te voor de ‘boites d’encastrement’ gekapt. King zal zeggen dat ik me ziek voelde, nee, dat zeker niet.
die vast cementeren. Hij is klaar met zijn werk. ’t Rond 21.30u. komen de reizigers weer thuis.
Is te zeggen: in enkele kamers kan hij de sockets niet hangen omdat er nog geen plafond is. De onbestaande wegen. Ze kenden uren tijdsverlies: schrijnwerkers zijn daar nu aan bezig. King zal negentien omgevallen bomen moesten verwij- dan morgen die laatste sockets ophangen. derd worden waaronder één bij nacht. Die was echter niet te verwijderen. Ze hebben dan maar depot (cement, benzine, diesel, afvoerpijpen en gegraven zodat ze onder de boom konden door Voilà, alle leidingen liggen op hun plaats.
rijden. Uiteindelijk zijn ze, na nog een forse King cementeert nu nog alle boites vast in de regenbui verwerkt te hebben, om 2u. ’s nachts in muren. Tegen morgen zitten die goed vast en kunnen we hier de installatie afwerken.
King serieus onder zijn voeten gegeven omdat in het nieuwe administratieve gebouw.
hij, ondanks mijn regelmatige herhalingen, toch Bijna alle kamers van het nieuwe adminis- weer drie verbindingen gemaakt heeft, open en Dagboek2008-09-10.qxd 5/04/2013 16:17 Pagina 305 schrijnwerkers en metsers die op de campus 10u., dat is goed op tijd!" Twee lokale dokters, actief zijn. Twee kamers worden door patiënten Lucien en André, vertrekken met de motor.
van Herman Burvenich in beslag genomen. Al Tien anderen stapelen zich met hun bagage en van daags voor wij de werken in dat gebouw wat logistiek materiaal op in de 4x4 Toyota.
aanvatten, hebben we alle logeurs ervan verwit- Daarbij komen ook nog vier stevige jongens, tigd dat alle kamers heel de dag niet op slot de 'aide chauffeurs' met machetes, een bijl, wat mochten zijn want dat wij ten allen tijd toegang schoppen en een reusachtige kettingzaag.
wilden hebben tot alle kamers. Je gelooft het of niet: élke dag opnieuw en dan nog meer dan mensen stappen achter elkaar) en ze zijn dik- eens per dag moesten we hen erop attent maken wijls diep uitgeërodeerd door de tropische dat er weer een deur op slot was en wij dus ons werk niet vlot konden verder zetten. Of we nu vallen bomen een vlotte passage. De vier jon- een scène maakten of niet: geen avance. Dan werd de deur gedwee geopend, we kregen wel eens excuses maar het gebeurde ook meer dan Af en toe ontmoeten wij een fietser, beter eens dat de logeur met de sleutel weg was. Met gezegd een voetganger die een overbeladen dan als excuus: “Ja, maar… men zou wel eens fiets voortduwt. Het is een ambulante com- aan mijn spullen kunnen zitten!” Of ook: “Ik was dat rats vergeten.” En: “Ik heb mijn sleutel aan mijn broer gegeven en hij is nu naar de markt.” weer door de savanne. De baan wordt breder Gesloten deuren? Waar is de sleutel? ’t Is een wanneer we dorpen doorkruisen. Dat zijn niet meer dan uitgestrekte verzamelingen vanlemen hutjes met daken van stro of bladeren.
De kinderen lopen met de auto mee en roepen ons na: "Docteur Yvè!". Het krioelt van dekinderen. Hoe verder wij raken, hoe nieuws- gieriger naar die blanke bezoekers gekeken Om 15u. bereiken wij het eerste 'Centre de Gezien de afstand en de voorzienbare hin- dernissen (het regenseizoen is pas begonnen!) wordt het vertrek om 8u. voorzien. Ik ben om 6u., bij zonsopgang, opgestaan en sta al klaarmet mijn rugzakje voor mijn 'doop' in de brousse van de Sankuru. Ik heb voorzichtig- een dikke, breekt de (enige) ketting van de heidshalve twee Imodium pilletjes geslikt om zaag tijdens het zagen. Opgeven? Redelijkheid onderweg geen toilet te moeten gebruiken.
is een zwak argument wanneer we met zoveel Om 10u. is eindelijk de hele bende verza- meld. Rik en Yves denken hier: "Uiteraard om vooruit willen. Na amper een half uur hebben Dagboek2008-09-10.qxd 5/04/2013 16:17 Pagina 306 wij de boom omzeild via een zelfgecreëerde zorgvuldig proper geveegd, dit is het eerste dagelijks werk. Ook hier zijn er zeer veel We hebben 8u. gereden, het is donker. Nog kinderen. Ze zijn in lompen gekleed en bekijken ons een beetje schuchter. Heel wat van die te moeilijk is om die boom in stukken te zagen, kinderen zien er ondervoed uit. Oudere jongens graven de 'aide chauffeurs' de weg onder de boom dieper uit zodat de 4x4 eronderdoor kan De terugreis verloopt, dank zij het 'baanbre- rijden. Bij een volgende boom duiken plots kend' werk van de heenreis, bijna twee keer vier kerels op met artisanale hakbijlen en machetes. De twee dokters die met hun motor Eén passagier is erbij gekomen: Yves heeft als voorop reden, hadden in het dorp verderop dank voor het bezoek een geitje meegekregen.
te moeten kruipen, gaan Lucien, Yves en ikmet een zaklamp te voet naar het dorp. Eenprachtige wandeling met de vreemdenachtelijke geluiden van het regenwoud.
Jawel, het regenwoud! Een stevige onweer metstortregens, veel gedonder en bliksemschicht-en overvalt ons plots. Wij komen om 2u. 's nachts druipnat in het dorp aan. Na een ellendig parcours met 19bomen die de weg versperden, komen wij ein-delijk in het slapende Mende aan waar eenpaar geduldige bewoners ons opwachten omons naar een hut begeleiden. Wij hebben deafstand Katako-Kombe tot Mende afgelegdaan een gemiddelde 'snelheid' van 6 kilometerper uur. Na een lauwe pint kruipen wij in ons bed.
Jawel, een écht bed met een muskietennet! Wateen onverwachte luxe in dit godverlaten dorp.
Eindelijk kunnen we slapen.
woners aan ons venster. Wij hebben geen vieruur geslapen. Na een summier toilet en eeneven summier ontbijt worden wij ontvangen,eerst door de kinderen, dan door de lokaleoverheid. Terwijl de dokters aan het werkgaan, wandel ik in het dorp. Het ganse dorp is

Source: http://www.katako-kombe.be/17%20oktober%202012.pdf